Al ben ik in Amsterdam geboren, ik voel mij op en top een Friezin. Dat kan ook niet anders met Friese ouders die na 12 jaar weer terugkeerden naar het Noorden. Toch vertrok ik weer op mijn 21ste, maar na omzwervingen door het hele land riepen mijn roots opnieuw. Ditmaal ben ik aan de waddenkust neergestreken en voel me hier helemaal thuis. Ik hou van de rust, de ruimte, de weidsheid en de prachtige luchten. Het eeuwenoude landschap, wat vroeger nog zee was, en ook de terpdorpjes met de sfeervolle kerkjes op het hoogste punt, ze zijn zo idyllisch. Het wad achter de zeedijk met z’n kwelders en vele soorten vogels vervelen nooit. Het uitzicht richting de eilanden is geen dag hetzelfde. Ik ben nieuwsgierig naar de historie van het waddengebied en het culturele erfgoed. Ik ga nooit zonder camera op stap om al het moois te vereeuwigen. De waddenkust is natuurlijk niet het enige wat ik fotografeer. Ook vergankelijkheid en vergane glorie boeien me enorm. Ik kan geen kerkhof of begraafplaats voorbij rijden zonder er een kijkje te nemen. Roestige objecten en verweerde muren en deuren vind ik geweldig. De laatste tijd word ik wel eens gevraagd om evenementen te fotograferen zoals exposities, jubilea maar ook rouwfotografie enz. Dit is wel een enorme uitdaging en daar is nog veel te leren. Naast het vastleggen met de camera leg ik sommige onderwerpen ook vast op doek. Af en toe gebruik ik een van mijn foto’s als voorbeeld en werk dit uit met acrylverf en een paletmes. Je begrijpt dat ik nog jaren vooruit kan en nooit klaar ben of uitgeleerd.
